Om iedereen op de hoogte te houden van mijn belevenissen omtrent mijn reis naar India,
en iedereen op de hoogte te houden van mijn vorderingen, af en toe een berichtje.
De nieuwste berichten staan bovenaan.
Tijdens mijn verblijf in India zijn mijn belevenissen te volgen op
reisverslag.
Wil je reageren? Dan kan dat in het gastenboek.
Let wel, ik kan in India geen reacties lezen en niet terug reageren.
Ook op deze site zullen de belevenissen bijgehouden worden.
De reis naar India is voorbij.
Daar staan we dan op het vliegveld in de rij
We gaan weer naar huis,
Maar wat we achterlaten voelde ook als thuis
Iedereen is er stil van geworden
En dan is het tijd om te boarden
We hebben samen veel meegemaakt
De ervaringen hebben ons allemaal geraakt
Alles was zo anders dan wij gewend waren
Naar sommige gebeurtenissen bleven wij staren
Eenmaal thuis moeten wij ons allemaal weer aanpassen
Hoe heeft India ons toch zo kunnen verrassen?
Met 25 vrienden voor het leven,
Heeft deze reis ons veel meer dan we dachten meegegeven.
Op het programma staat een twee uur durende eindevaluatie. Ik probeer nog even te vissen of dat niet korter kan: mijn koffer is nog niet gepakt. Wanneer ik dan ook nog eens zie dat ik één van de eersten (!) ben, word ik even opstandig: ik had nog best even kunnen inpakken (of meer waarschijnlijk: een sigaretje kunnen roken).
Maar dan stap ik de ruimte in waar wij de afgelopen dagen evalueren. Ik zie overal teksten hangen. Ik moet lezen. Het zijn citaten, de één nog mooier dan de andere.
Ik kan je geen enkele geestelijke waarheid vertellen die je niet diep van binnen al kent. Ik kan je alleen maar herinneren aan wat je bent vergeten.
Je kunt de wind niet veranderen, je kunt wel zelf bepalen hoe de zeilen staan.
We krijgen de opdracht drie waarheden te kiezen: één voor het land, één voor de groep en één voor jezelf. Ieder van ons leest een waarheid voor. Ik kies voor de waarheid die voor mij in één zin de afgelopen 11 dagen omschrijft:
Het geheim van vooruitkomen is beginnen met lopen.
Wanneer we de waarheden samen gedeeld hebben, kiezen we iemand die we recht in de ogen kijken en waarmee we het moment delen. Marieke komt op me afgelopen. Ik kijk minutenlang in haar moedige, liefdevolle ogen. Ik voel haar energie en probeer haar ook wat van het mijne te geven. Wanneer de achtergrondmuziek is afgelopen, omhelzen we elkaar.
Alle emoties gieren in wervelvaart door mijn hele lijf. Ik wil even afstand nemen, even tijd voor mezelf. Ik ga buiten, om het hoekje zitten en steek een sigaretje op. Tijd voor mezelf nemen, dat heb ik hier ook geleerd.
Opstaan in de trouwzaal of op het dak in de open lucht (5.00 - 7.30)
Om 5uur 's morgen zijn de Indiase mensen al in de veren. Dit gaat gepaard met veel geluid en in combinatie met het licht worden is iedereen rond 7uur wakker. Het is goed te merken dat wij toch wat meer luxe gewend zijn, maar we zijn bikkels en laten ons niet kennen.
(Ja we leven nog, ja we leven nog, maar vraag niet hoe).
Ontbijt (7.45)
Vandaag krijgen we warm eten als ontbijt, door de slechte nachtrust is dit niet voor iedereen weggelegd. Hoogtepunt van het ontbijt, thee met een zakje! Eindelijk kunnen we weer zelf bepalen hoe sterk onze thee is (heel slap dus voor Indiase begrippen).
Busreis (8.30 - 13.00)
We beginnen aan de lange maar prachtige terugreis, over het platteland. Er is na twee uur een plaspauze. Het is een leuk gezicht om iedereen (waaronder ik zelf) een plekje te zien zoeken, we lijken wel hondjes (goed snuffelen en om ons heen kijken voor we gaan zitten).
Met een lekker koud drankje maken we de busreis af en komen weer in ons veilige/rustige/mooie/vertrouwde/luxe Visthar aan.
Douche (13.00)
Aangezien vele van ons zich niet hebben kunnen wassen op het platteland en een ruim 4 uur durende busreis, krijgen we 25 minuten om ons op te frissen. Dit is vrij kort wetende dat er per kamer twee of drie moeten douchen. Bij velen is er alleen koud water en je moet het met emmertjes doen, maar we doen ons best.
Lunch (13.30)
De lunch staat al weer klaar dus schuiven we weer heerlijk aan.
Steengroeve (14.15)
Er is in eerste instantie een optioneel programma: naar een Bollywood film of naar een steengroeve waar Edukans waarschijnlijk een project gaat steunen. Er is verreweg de meeste animo voor de tweede optie dus besluiten we met z'n allen te gaan.
Het is zeer indrukwekkend om te zien onder welke omstandigheden deze mensen leven en werken. Gelukkig zetten mensen zich in voor de kinderen die hier wonen, door middel van het mogelijk maken van educatie. Het project heet BIRDS en het zou om 200 kinderen gaan die in de steengroeve wonen en werken.
Ik vind het persoonlijk lastig om het hierbij te laten (feitelijk verslag), omdat het me erg aangrijpt.
Pramila (16.30 - 17.15)
We zijn nu terug op Visthar en hebben een informatie bijeenkomst met Pramila. We komen meer te weten over op welke manier zij zich inzet met Development Focus. Haar werk bestaat uit het verwerken van aanvragen voor projecten, daarna het bezoeken en afspraken maken. Er zijn zo'n 100 aanvragen per week en er moeten dus keuzes gemaakt worden.
Pramila is een van de changemakers in India!
Vrije tijd (17.15 - 18.15)
Het kopje zegt het al vrije tijd, dus door iedereen anders besteed.
Evaluatie kleine kring (18.15)
In de reisgroepjes bespreken we de dag. In mijn reisgroepje kozen we onder ander een steen en vertellen waar die steen voor vandaag voor staat. Daarna hebben we vertellen we wat we zouden kunnen veranderen en symbolisch onze steen verlegd.
Diner (19.00)
Het diner zag er weer goed uit en we kletsen heel wat bij tijdens het eten.
Bonte avond (20.15)
Vanavond is de bonte avond en ik kan je vertellen hij was bontgekleurd. We hebben een geweldige avond gehad met de A en B groep samen. Het begon heel mooi door met de B-boys, Jessica en Christopherh, Emanuel en Pramila op een speciale manier te bedanken. Na het bedanken, in het donker, staken we allemaal ons kaarsje aan. Er komt langzaam aan steeds meer licht in de ruimte, allemaal mooie lichtpuntjes. De kaarsjes zijn heel bijzonder, omdat ze vanzelf weer aan gaan als je ze uitblaast.
De volgende acts komen aan ons voorbij:
De bonte avond wordt gepresenteerd door Niek en Henri. Vanavond staat in het teken van lachen en dat is goed gelukt. Om 2.00 stopt de muziek, tijd om te gaan slapen.
India ik hou van je,
Met je mooie landschap en je stralende lach
Maar je bent zo tegenstrijdig
Met al je armoede en verdriet
Soms haat ik je,
Want het is zo oneerlijk
India jij bent de wereld
Zoveel gezichten, zoveel verschillen
India je bent donker, maar hebt toch vele lichtpuntjes
Door prachtige mensen die stralen met een lach
Liefde wordt volop gegeven,
Nu is het de beurt om te ontvangen
India ik heb van je geleerd,
Door jou zal ik het leven meer waarderen
India ik bewonder je,
Je doorzettingsvermogen is een voorbeeld voor iedereen.
Nog even terugkomen op gisteren hoor, dat geweldige idée om op het dak te slapen? Niet zo geweldig. Waar was het ook alweer voor, oh ja..de koele bries en de aangename temperatuur. Nou, vergeet het maar. Dat lekkere briesje werd wind, we hadden een vochtige ondergrond met een zeer frisse buitentemperatuur en dit alles met alleen een hoeslaken. Ik heb dan ook heel gezellig lepeltje lepeltje gelegen met een van de B-boys. Rustig maar mam, daar is niks romatisch aan, als het om overleven gaat (kuch kuch) en je in je gewone kleren met schoenen aan ligt te slapen. Echt veel warmer werd het er ook niet van.
Maar goed, veel te vroeg (na een uurtje slapen) de oogjes maar weer open. Onze ALO student heeft daarbij het idee opgevat om de kou van ons af te lopen. Er is een mooi veld met zonnebloemen in de buurt en daar willen we even de openingsscene van de sound of music naspelen in de vorm van wat foto's. Jikke, ik, mijn tandpasta en degene die hem geleend heeft, wagen ons nog aan een partijtje tandpastarugby. Ik heb in geen tijden zo hard gerend. Heerlijk. Dit mag ook wel, aangezien de terugreis weer 4 uur duurt.
Het vreemde hieraan (de busjes dan) is dat deze of te klein zijn of dat wij niet binnen de Indiase maatstaven vallen. Het slapen gaat dan ook (net als de nacht ervoor) niet zo goed. We dachten dit wel bij te slapen bij de 3 uur durende Bollywood film, maar vanwege te weinig te weinig animo gaat dat niet door. In plaats daarvan gaan we naar een steengroeve, die me echt de ogen opent. Je gaat ergens naartoe met een bepaalde verwachting en in dit geval dacht ik iets westers tegen te komen. Het is alles behalve dat. De omstandigheden zijn onmenselijk. Mannen, vrouwen en kinderen moeten van 's ochtends vroeg tot 's avonds laat stenen hakken. Hierbij gebeuren de meest vreselijke ongelukken. Zo vertelt de vrouw die ons rondleid, dat een bepaalde rotsformatie (waar wij net onderdoor zijn gelopen zonder helm) elk moment naar beneden kan komen.De mensen leven op het terrein, tussen het stof, de kinderen gaan niet nar school en NIETS is van hen.
Bij terugkomst op Visthar is iedereen druk in de weer met de "bonte evening". We gaan een aantal mensen bedanken en natuurlijk zelf veel lol hebben. En lol is er. De mensen die we gaan bedanken worden onder meer gecrowdsurfed.
Als hosts voor de avond hebben we de presentator van het populaire tv programma "De Heilige Koe" en Henri uut Drenthe. Zij praten de ene mooie quiz na het andere mooie nummer aan mekaar. Het ludieke duo heeft het nog laat onrustig gemaakt op Visthar. De lichtjes gaan uit om 03.15 uur.
Hé koe, staar niet zo
heb ik wat van je aan?
Mis ik een staart of extra poot?
Ik voel me behoorlijk bloot.
Zeg zullen we op reis gaan samen
door dit groene land?
Geef me maar je linkerhoorn
dan krijg jij m'n rechterhand
Samen op pad door deze mooie wie
En, komen we al wat tegen schat
naast wat vlaaien op een rij?
Vertel eens wat je deed vandaag
naast grazen en verteren
Heb je nog gewerkt of zo
of was 't rustig engageren?
Vertel waar zijn je kinderen of zijn ze al uit huis?
Is Bertus al op zichzelf en ligt Klara op een fornuis?
En hoe ziet jouw leven eruit, voor nu en voor later?
Want je weet wat ik voor je voel
als je begrijpt wat ik bedoel
Vanochtend vroeg om 6 uur worden we gewekt door Henri en zijn trompet.
We vertrekken op tijd in busjes naar het platteland. We zijn al voorbereid op een lange rit, maar uiteindelijk duurt het nog zeker een uur voordat we uit Bangalore rijden. De stad is druk en chaotisch, maar al gauw verandert de omgeving in rust en natuur. Eigenlijk zijn we toe aan slaap, maar we kjiken onze ogen uit tijdens de rit. Ontzettend grote rotspartijen, allerlei wilde dieren, rijstvelden, dorpjes en vooral ruimte! Heerlijk, na de drukke dagen in de vervuilde stad. Rond 10 uur hebben we een plaspauze waarbij ook drinken en chips wordt uitgedeeld. Heerlijk op de vroege ochtend!
Onderweg rijden we een paar keer verkeerd op de plattelandswegen, maar we redden het en dat zonder TomTom.
5 uur later: We zien al van ver allerlei kinderen buiten op de weg staan. Hoe dichterbij wij komen, hoe meer kinderen op de weg gaan staan. We voelen ons een bezienswaardigheid en lijken uitgelachen te worden. Met grote, verbaasde en nieuwsgierige ogen worden we aangekeken. Als we uit het busje stappen, deinzen de kinderen terug voor ons. Zijn we zo eng?
We worden hartelijk ontvangen maar er is maar weinig tijd waardoor we snel de klas in willen om les te geven. Maar eerst nog even naar het toilet dat er niet is...
Willemijn geeft plotseling les in de 8th standard want in eerste instantie is er geen student aanwezig. Ze wordt verwelkomd met een hele mooie bordtekening van de kinderen. Omdat de kinderen ouder zijn dan verwacht besluit ze ritmes te gaan klappen. De kinderen hebben snel in de gaten wat de bedoeling is en zijn erg enthousiast.
Reanne geeft samen met Nicky les in de 10th standard. De kinderen in de klas zijn 15 en 16 jaar oud. Ook geen leeftijd waar we lessen voor voorbereid hebben. Maar gelukkig zijn we flexibel en kan Reanne differentiëren met haar les. Opnieuw worden er vliegtuigjes gevouwen. Het is een groot succes!
Buiten onder een grote boom komt iedereen bij elkaar en geeft een groep meiden een dansshow met gebruik van zelfgemaakte instrumenten. We zijn onder de indruk. Vervolgens nemen we afscheid van de kinderen en geven we onze materialen af. Tijdens de groepsfoto krijgen we als dank allemaal een hele kokosnoot met schil. Het is de bedoeling dat we de kokosnoot leeg drinken. Niet iedereen vind het even lekker, maar het levert wel tropische foto's op!
We rijden een klein stukje en komen aan bij de groepsaccommodatie. Onze eerste reactie is 'schrik'! Een oud betonnen gebouw met een aantal kamers en tralies als ramen. Niet erg gezellig. Wat zijn we toch verwend. Vannacht slapen we op de betonnen grond, weer een nieuwe uitdaging...
Aan het eind van de middag is er nog een cultureel programma. Het hele dorp loopt uit en leidt ons naar een soort pleintje. Het lijkt wel of we terug gegaan zijn in de tijd. Alles is primitief en voor ons doen ouderwets. Zo lopen mannen in rokken en hemden en wordt er veel gebruik gemaakt van de ossenkar. Op het plein worden we uit enthousiasme bijna bedolven onder de mensen en kinderen. Nadat iedereen zijn plaatsje heeft gevonden worden er een aantal traditionele dansen opgevoerd. Echt top!
Het is al donker toen we terug lopen, opnieuw volgt iedereen ons en leiden ze ons terug naar de accommodatie.
We hebben net gegeten en zitten nu samen op de betonnen koude vloer (stijve kont) te typen met uitzicht op de volle maan en de sterren. Waarschijnlijk slapen we straks buiten op het dak.
Welterusten!
Liefs
Wa-ter-me-lon, wa-ter-me-lon
Pine-ap-ple, pine-ap-ple
Bana-nana-na-na, Bana-nana-na-na
Fruitsalad, fruitsalad
Vandaag dag 9. De laatste dag dat we onderwijs geven met onze Indiase medestudenten.
Ontbijt (7.30-8.30)
We hebben weer van een lekker ontbijt genoten.
Lesgeven (8.30-15.00)
Om kwart voor 9 vertrokken we per bus naar de betreffende scholen, in gezelschap van de Indiase medestudenten.
Om 9:30 begonnen we met lesgeven.
We zijn hiermee doorgegaan tot ongeveer 12.30 uur. Daarna hebben we een uur geluncht met de Indiase studenten op de school zelf.
Huisbezoek kinderen (13.30-14.30)
We zijn per tweetal (1 Nederlandse en 1 Indiase student) met een kind meegegaan naar zijn of haar huis. We werden gastvrij ontvangen door de familie van het kind. We werden als echte gasten behandeld. Er werd ons thee, koffie of fris aangeboden en we mochten op de beste stoelen zitten die in huis aanwezig waren. De intentie van het bezoek was om een indruk te krijgen van hoe de schoolgaande kinderen wonen. Bovendien gaf het ons de gelegenheid vragen te stellen aan de familie. Ook de familie zelf werd in de gelegenheid gesteld vragen te stellen aan de studenten. De Indiase student nam de rol van tolk op zich.
Terugreis en afscheid (14.30-15.15)
Na terugkomst op Vhistar was er nog even gelegenheid om met de Indiase studenten de lessen te evalueren onder het genot van een hapje en een drankje. Om 15.15 hebben we de Indiase studenten uitgezwaaid.
Slums (15.15-18.00)
We hebben de slums (of sloppenwijken) bezocht. Het was een indrukwekkende ervaring. In reisgroepjes liepen we een bepaalde route door de wijk. Indrukwekkend waren de opeengepakte huisjes of wat daar voor door moet gaan, de vele mensen op straat, waaronder kinderen die niet naar school gaan omdat de 'government schools' te ver weg liggen. En verder de geuren: geuren van brandend hout onder kookpannetjes, uitwerpselen van mens en dier...etc.
En verder de vele lachende gezichten van de mensen die ons belangstellend nakijken.
Pauze en overleg (18.00-19.00)
De studenten konden even bijkomen van een enerverende dag. De staf had stafoverleg.
Diner (19.00-20.15)
We hebben weer genoten van een heerlijk diner.
Kleine kring (20.15-20.45)
Elk reisgroepje evalueerde de dag. Toneelstukjes werden opgevoerd over een situatie eerder deze dag.
Grote kring (21.00-23.00)
We hebben de dag opnieuw geëvalueerd. Tevens konden we lekker tot rust komen door een ontspanningsoefening. Ook kwamen weer een aantal m&m'tjes aan bod.
23.00-... Slapen
Een ander land,
een andere cultuur.
Andere mensen,
andere gewoontes.
Ik wil alles zien,
niets onopgemerkt laten.
Ik luister, ik ruik, ik kijk;
er mag mij niets ontgaan.
Tweeënvijftig witte mensen
kijken hun ogen uit.
Camera's klikken,
camera's flitsen.
Ruim 1 miljard mooie mensen.
Ik bekijk, beluister en geniet.
"Aapjes kijken", dat is wat we doen,
hoewel, ...er zijn maar 52 aapjes!
Hallo allemaal!
Het is weer 6.45 uur in de morgen. We worden gewekt door Jessica en Henrik met een vrolijk gezongen liedje. We krijgen even de tijd om wakker te worden en ons klaar te maken voor een nieuwe lesdag hier in de omgeving van Bangalore. Om half 8 staat het ontbijt klaar. Jessica vraagt ons om zelf ons ontbijt voor ons lunchpakketje samen te stellen, zodat we zelf kunnen bepalen wat we eten. Een kleine, maar grappige verspreking op de vroege ochtend! We vertrekken rond 9 uur. Iets later dan de vorige dagen. Alle TTI- studentes staan alweer klaar en verwelkomen ons wederom vrolijk en opgewekt. We vertrekken in reisgroepjes naar de scholen, waar we vandaag les gaan geven. We zijn inmiddels gewend aan het hobbelen in de busjes. Ik zie het maar als een gratis massage! Samen met mijn reisgroepje kom ik terecht op wederom een primary government school, waar weinig Engels wordt gesproken. Dit is moeilijk voor de communicatie. De TTI- studentes zullen ons Engels moeten vertalen naar Kannada, de plaatselijke taal. We worden ook vandaag weer open ontvangen en de kinderen staan overal te lachen met hun vrolijke en lieve gezichtjes. Ik heb er alweer zin in! We geven les in verschillende standards (de groepen hier). We zien voor ons ongebruikelijke combinatieklassen zoals standard 5 en 7 in één klas. De klas bestaat uit samen wel 50 leerlingen! Daar kunnen we dus over opscheppen terug in Nederland. Welke juf/ meester kan nou zeggen dat zij/ hij les heeft gegeven aan wel 50 kinderen in één keer?! En dat dan ook nog eens helemaal in India.
We observeren de lessen van de aan ons gekoppelde TTI- studentes, waarna zij hetzelfde bij ons doen. Het is weer hartstikke gezellig met elkaar en voor de kinderen wederom een speciale en extra vrolijke dag. Gisteren is hier een ander reisgroepje geweest, dus ik denk dat de kinderen ook weer naar vandaag hebben uitgekeken. Inmiddels heeft bijna iedereen zijn les gegeven, alleen Marijke nog niet. We lunchen eerst in een klaslokaal van de onderbouw. Ik zit zelf aan de Indiase kant, ik klets met de begeleiding (leraressen) van de TTI- studentes. Één van hen laat me zelfs haar zelfgemaakte rijst proeven. Het is vanochtend bereid en nog steeds warm waar ik me over verbaas. Ze heeft er een soort kruid of iets dergelijks in gedaan wat de warmte vast houdt. Nu weten we ook wat onze medestudenten altijd eten tussen de middag. Wij houden het bij ons eigen gesmeerde brood en overheerlijke bananen (die ik niet lust). Rond half 1 mag Marijke haar les geven wat ook een groot succes is. Daarna is het tijd om afscheid te nemen van de directrice, de leraressen en de kinderen! Een aantal van ons krijgt een in de les gemaakte bloem van de kinderen als bedankje.
We rijden dezelfde hobbelige rit terug naar Visthar en praten en kletsen gezellig na met elkaar. Op Visthar is het tijd om te evalueren. We hebben het nog een tijdje gezellig met elkaar waarnaar de Indiase studentes vertrekken. Ook wij moeten ons snel klaarmaken voor een tempelbezoek. Dit keer bezoeken we een tempel midden tussen de straatjes van Bangalore. Er zitten oude vrouwtjes voor de tempel die er uitzien als daklozen. Zij passen op onze schoenen die uit moeten. Dit geeft ons niet een heel vertrouwd gevoel. De tempel is niet heel groot. Pramilla kon ons van alles vertellen en we krijgen zelfs nog de gelegenheid om een dienst in de tempel mee te maken. Heel apart en bijzonder om te zien hoe de jonge priesters allerlei potjes, bloemetjes, kruiden, heilig water en poeder gebruiken om een god te vereren! Het ruikt er lekker. Als we terug gaan vragen de oude vrouwtjes die op onze schoenen hebben gepast om geld. Vele kleine kinderen volgen, maar wij gaan gauw de bus in.
Aangekomen op Visthar hebben we om 18.00 uur de reisgroepevaluatie. Dit is, dit keer, een gezellig gesprekje over de dag. Om 19.00 staat er weer een uitgebreide en sterk geurende maaltijd voor ons klaar met een zoet en flubberig puddinkje als dessert. Na de maaltijd is het om ongeveer half 9 tijd voor een groepsevaluatie met groep a en b samen. Er wordt verteld over 'het leven na India'.... Dit klinkt zwaar en het komt ook gauw dichterbij. Helaas, maar velen hebben ook zin om familie en vrienden weer te zien. Bij de groepsevaluatie worden er vervolgens foto's van iedereen gepresenteerd. Heel erg leuk, grappig en schattig! De groepen worden daarna weer opgedeeld in groep a en b. Wij vervolgen de evaluatie met een M&M-etje van blonde Willemijn. Ze laat een liedje horen. Daarna volgt een selectie van foto's van onze reis van begin tot en met vandaag. Wauw, dit vinden we erg leuk! Op dit moment houden we een disco hier in het hutje in India. Dansen, zingen en gek doen op allerlei soorten muziek. Wat is het toch heerlijk om hier te zijn!!!
Aan de andere kant van de wereld
Is een heel ander bestaan
Aan de andere kant van de wereld
Waar arm en rijk samen gaan
Maar die kant van de wereld
Blijft voor velen ongezien
Maar juist die kant van de wereld
Die telt juist voor tien
Vandaag is onze tweede lesgeefdag. We geven deze dag weer met een andere student les. Ik ben benieuwd of ik haar nog herken. Als ik aan kom lopen, zie ik direct iemand naar me zwaaien en dat is Shruthi. We gaan in reisgroepen naar weer een andere basisschool dan gisteren. Jessica is vandaag onze Indiase begeleidster. Zij helpt ons met het regelen van nog wat onduidelijkheden.
In de bus horen we, dat we op een school komen met drie klaslokalen. Zodra we bij de school aankomen, komt de stank ons tegemoet. Ik vraag me af hoe het zal zijn om hier les te geven. Ik ga samen met Jikke lesgeven. Zij kan helaas geen gymles geven, omdat het sportveld onder water gelopen is en vol zit met slangen. De twee Indiase studenten observeren ons en wij observeren hun lessen. Jikke en ik improviseren veel. Wij geven een les van ongeveer 40 min. in grade 5/6 met daarin verwerkt: emoties, lichaamsdelen, commandospel en liedjes. Op het moment dat zowel de Indiase studenten als wij onze lessen hebben gegeven is er nog een uur over totdat de kinderen gaan lunchen. Marieke leest nog een boekje voor. Jikke zegt tegen mij, dat we misschien wel wat leuks met de kinderen kunnen gaan vouwen. We vouwen een vliegtuig en een soort 'happertje' met ze. De kinderen vinden het super leuk. Met veel improvisatie geven we de hele ochtend les, wat best zwaar is.
Wat ik erg vind om te zien is een grade 5, zittende op de grond, waar totaal geen aandacht aan wordt geschonken. Ze zitten erbij alsof ze er niet zijn. De hele ochtend krijgt alleen grade 6 les. Op een gegeven moment nemen Jikke en ik grade 5 mee naar buiten en gaan een puzzel van de wereld met ze maken. Het voorbeeld is erbij en met hulp van ons lukt het de kinderen. Ze stralen. Tijdens onze les geven wij wel aandacht aan grade 5, maar de leerkracht zegt dat we ons alleen mogen richten tot grade 6. Dit gaat tegen onze principes in, helaas hebben we het op te volgen.
We lunchen op Visthar. Hier geven we een rondleiding aan de Indiase studenten van de TTI. Daarna bespreken we onze lessen. Ze vinden de les van Jikke en mij erg leuk en hebben veel leuke ideeën opgedaan. Ook bespreken we wat wij van het Indiase onderwijssysteem vinden. Mijn student van gisteren had iets heel leuks en moois gemaakt, wat ik vanochtend in de bus kreeg van een andere student (super!). 's Middags gaan we naar een hindoe-tempel. Ik vind deze er van de buitenkant heel mooi uitzien. Van binnen is deze minder mooi. Mijn verwachting: kleden op de grond, geuren, beelden, bloemen, rust. De inrichting is meer sober. Opeens gaat er een nog een aparte ruimte open, die meer aan mijn verwachtingen voldoet.
De evaluatie met onze eigen groep is heel speciaal en vrolijk. We zien alle foto's, die tot nu toe op internet staan. Henrik deelt mee dat het vandaag internationale complimentendag is, dus daar wordt in de groep even goed aandacht aan besteedt. Door deze complimenten wordt iedereen steeds vrolijker en sluiten we de avond feestelijk af.
Ik wil alleen nog even kwijt: 'We zijn een groep, een hechte groep.'
Om kwart voor zeven worden we vrolijk gewekt met het liedje: 'sta op, en dans met mij' . Na het ontbijt om 08.45 uur staan de Indiase pabostudenten al op ons te wachten. Iedereen zoekt zijn student op, die we vrijdag al ontmoet hebben.
In verschillende busjes rijden we naar de scholen. Iedereen geeft 's ochtends en 's middags les en we lunchen er ook.
Na afloop drinken we bij ons op Vishtar thee met de Indiase studenten en evalueren we samen de gegeven en geobserveerde lessen.
Wat later op de middag organiseert de school van Vishtar een toneelstuk. Jammer genoeg is het in het Hindi, maar er wordt uitstekend geacteerd!
Voor het eten evalueren we in de reisgroepjes en na het eten komen we nog even met de hele groep samen. En dan is het alweer bedtijd!
Yes, vandaag de 1e echte lesgeefdag. Hier komen we uiteindelijk voor als toekomstige leerkrachten. Vol verwachting, maar toch ook met een klein beetje spanning begin ik aan deze dag. Zouden de kinderen mijn 'westerse' werkvormen snappen? Zou het lukken in het Engels?
Als we het lokaaltje binnen stappen, staan alle kinderen op en begroeten ons met een luid en eentonig 'Good morning teacher'.
Ik dacht dat we 's ochtends eerst zouden kijken hoe de Indiase studente lesgeeft, maar ik mag gelijk de spits afbijten.
Vanaf de grond kijken 37 paar ogen mij vol verwachting aan. Enthousiast begin ik met mijn les. Zodra ik één zin heb uitgesproken, wordt ik al meteen in de rede gevallen door 'mijn' Indiase studente, die dit gelijk vertaald in het Kanada. Deze manier van lesgeven is even wennen, vooral omdat elke zin die ik zeg, wel 5 keer zo lang lijkt te duren bij de vertaling.
We beginnen met een memoryspel op het bord, waarbij de jongens tegen de meisjes spelen.Dit kennen ze niet op deze manier, maar het valt erg goed in de smaak. De kinderen zijn zelfs zo enthousiast, dat de jongens beginnen te klappen als de meisjes een punt scoren.
Kortom: Eén groot feest.
We vervolgen de les met het maken van een tekening. Maar bij alles wat ik zeg, hoor ik meteen een versterkte echo van de kinderen. Zij zijn gewend om alles te herhalen wat de leerkracht zegt. De les duurt daarom 2 keer zo lang, maar dat maakt niet uit, want ze zijn op deze manier tenminste wel betrokken. Ook het Indiase accent waarmee de kinderen Engels spreken, geeft af en toe wat miscommunicatie. Evenals de typische Indiase hoofdbeweging die zowel ja als nee kan betekenen. Dit zorgt af en toe voor onduidelijke situaties, waar ik de lol wel van in kan zien.
Aan het einde van de les komen de kinderen vol trots één voor één naar me toe, om hun tekening te showen en ik blijf bezig met complimentjes geven. Geweldig om al die stralende gezichten te zien!
Dan is het de beurt aan de eigen leerkracht van de klas om les te geven. Maar die is ineens in het niets verdwenen. 'Guitar mem, guitar!' wijzen de kinderen naar m'n zwarte tas. Voordat het een chaos wordt, pak ik snel m'n gitaar erbij en beginnen we met het zingen van 'I like the flowers'. Dit pakken de kinderen bijzonder snel op en ook in canon gaat het erg leuk.
Als de ochtend is afgelopen en ik weg wil lopen voor de lunch, heb ik ineens de hele klas om me heen staan. Zo'n blanke juf met blond haar is toch wel een apart verschijnsel. Iedereen wil een handje, een box of een high five. Ik voel me net een koningin.
Ik lach, straal en geniet van deze morgen, evenals de kinderen.
Morgen weer voor de klas, ik heb er zin in!
Lesgeven aan Indiase kinderen,
vandaag was het zover.
Ik heb genoten...
...van nieuwsgierige blikken die me aanstaren als ik mijn plek voor de klas inneem;
...van het enthousiasme waarmee de kinderen nieuwe dingen willen leren.
Een taalbarrière? Nee hoor, was geen probleem.
Een glimlach van een kind na een compliment zegt immers genoeg.
De taal van een kind is niet cultureel bepaald.
Deze is universeel en aanstekelijk, want het maakt ook het kind in onszelf wakker.
De dag begint vrij nat. Niet omdat het regent, wat het wel zou moeten doen aangezien we midden in het regenseizoen zitten, maar pas 20 minuten regen hebben gehad. Nee, nat omdat de dagleiding heeft bedacht dat het grappig is om iedereen wakker te maken door een straaltje water in het gezicht te spuiten. Wakker zijn we zeker.
Na het ontbijt vertrekken we richting het centrum van Bangalore om een bezoek te brengen aan een kerk. We wonen een dienst bij die helemaal in het Engels blijkt te zijn. Het eerste dat opvalt, is dat er overal schermen hangen waarop liedteksten te zien zijn, zodat iedereen mee kan lezen. Een gospelkoor met live band zingt een aantal liedjes en er wordt gezamenlijk gebeden. Wij worden tijdens de dienst bedankt voor onze aanwezigheid en blijken niet de enige gasten te zijn. Vanuit Zuid-Californië is er een groep aanwezig, die hier vanuit hun kerkgemeenschap is. Na de normale dienst geven zij ook een dienst op hun manier, waarbij vooral veel wordt gezongen, ook met een live band. Echt een Amerikaanse kerkdienst zoals je het van televisie kent. Dat is wel bijzonder om mee te maken.
Als de dienst afgelopen is krijgen we de mogelijkheid om met een aantal jongeren uit de kerk te praten en om hen vragen te stellen. Dit duurt echter niet zo lang, omdat we al snel weer door moeten. We gaan namelijk uit eten in een restaurant. Eerst krijgen we een uitgebreid voorgerecht en daarna mogen we nog kiezen uit biefstuk of een broodje hamburger. Alles smaakt even goed en iedereen komt met een volle maag het restaurant weer uit. Als we op de parkeerplaats op de busjes staan te wachten zien we tot onze verassing nog een aapje voorbij wandelen! Erg leuk om te zien dat die hier gewoon in het wild lopen.
Het is weer tijd om verder te gaan, dit keer richting een moskee. Bij de moskee zit een middelbare school voor moslimjongeren. Daar worden we kort toegesproken en er wordt een lied gezongen. Vervolgens worden we meegenomen naar de moskee zelf, waar we door een enthousiaste man meegenomen worden naar de wasbakken. We leren uitgebreid hoe de mannen zich hier wassen voordat ze gaan bidden. Daarna lopen we naar de gebedszaal waar de man net wil gaan vertellen over de gebedszaal als er commotie ontstaat buiten de ruimte. Een paar mannen komen boos naar binnen en gebaren dat we de gebedsruimte uit moeten. Achteraf blijkt dat de mannen er niet blij mee waren dat er vrouwen in de gebedsruimte waren, omdat dat vanuit hun geloof niet mag. Vrouwen hebben hun eigen ruimte om te bidden en later horen we dat dit is, zodat de mannen tijdens het bidden niet afgeleid worden. We zijn in ieder geval teleurgesteld en kappen de rest van het bezoek aan de moskee een beetje af, omdat de sfeer er inmiddels een beetje naar op is geworden. Dus gaan we terug naar het schoolgedeelte en krijgen we ook hier de kans om met jongeren te praten. Helaas wordt ons gevraagd niet teveel vragen over het geloof te stellen, omdat er nog steeds een beetje een spanning hangt in het gebouw, dus veel gesprekken blijven een beetje oppervlakkig. Helaas, maar ook dit kan gebeuren. Na de gesprekken wordt ons gevraagd of we alsjeblieft nog even blijven voor een kopje thee, dus dat doen we. Dan is het echt tijd om te gaan, want we hebben nog een bezoek af te leggen, dit keer aan een Hindoetempel.
Bij aankomst ziet deze er prachtig uit en iedereen is zeer nieuwsgierig naar wat ons te wachten staat. Helaas valt ook dit bezoek een beetje tegen, want al snel blijkt dat het enorm druk is in de tempel en dat het om deze reden gevaarlijk is om onze tassen mee te nemen naar binnen in verband met zakkenrollers. Wat mij betreft een heel raar verschijnsel in een tempel, maar goed, we zitten in India en veel dingen zijn hier onlogisch. Uiteindelijk komt het erop neer dat het voor onze eigen bestwil is, maar toch gaan we lichtelijk teleurgesteld weer terug richting Visthar. Wel krijgen we nog te horen dat we, als er deze week nog een keer tijd voor is, nog een poging gaan wagen om in de tempel te kijken.
Terug op Visthar is het alweer tijd om te eten en tijdens het eten bedanken we de koks en Pramila, de vrouw die toch alles regelt en zich een klein beetje schuldig voelt over het mislukte bezoek aan de tempel. De tijd vliegt en de dag wordt met de hele groep afgesloten. Een iets minder beladen dag dan voorgaande dagen, met een vrolijke afsluiting.
Vandaag is een dag anders dan andere
Vandaag heb ik mogen ontvangen
Hoop
Warmte
Hartelijkheid
Vertouwen
Vertrouwen in ons
Vertrouwen in een betere wereld
We hebben vandaag een interculturele dag, we bezoeken aan kerk, een moskee en een tempel. Onderstaand lied vat onze dag en belevenissen samen:
Lied van: Gerald Troost
Ik ben anders dan jij
Want ik ben geboren hier behoorlijk dichtbij
Ik ben blank jij bent zwart
Maar ik kijk niet naar kleuren, want ik kijk naar jouw hart
Ik zie geen grenzen ik zie mensen
Overal kleuren geen uniek
Samen zijn wij mooie en steekpartijen in muziek
Dwars door muren van culturen ook al spreek je een ander taal
Vertel me jouw verhaal
Ik wil van jou leren ik wil jou kennen alle dromen en jouw pijn
Het is toch oké dat we anders zijn!
Ieder land heeft zijn taal
Maar de taal van de liefde is internationaal
Blank en zwart en geel en bruin
Liefde is mooi, liefde is ruim
Soms wat geven soms wat nemen in perfecte harmonie
Samen ons geluid in deze grootse symfonie
Dwars door muren van culturen ook al spreek je een ander taal
Vertel me jouw verhaal
Ik wil van jou leren ik wil jou kennen alle dromen en jouw pijn
Het is toch oké dat we anders zijn!
Het is weer een dag vol emoties en ongeloof. Er zijn vele momenten/blikken/oogjes/glunderingen en plezierige gebeurtenissen die ik zou willen delen. Maar om het te voelen moet je erbij zijn.
Na een geweldige dag met de kinderen van het project Bandavi is voor mij het mooiste moment dat we bij een toespraak zitten en dat er een jongetje naast me kruipt en een hand op mijn been legt. Dit zijn woordloze boodschappen, iets wat wij allen denken. Het is een gevoel van verbondenheid wat duidelijk naar voren komt tijdens de gezamenlijke maaltijd. Waar we een spoedcursus eten met je handen hebben krijgen, iets wat niet meevalt. Dus krijgen we van de kinderen te horen dat we het elke dag moeten oefenen, want "het zag er niet uit". Er is nog hoop, bij de Indische kinderen die met mes en vork eten verloopt het ook niet zo soepel.
Met plakkerige handen lopen we naar Accept, een opvang voor Aids patiënten. Voor ons is al een fantastische spelletjesdag georganiseerd dus de sfeer zit er al goed in. Voor de kleine kinderen is er dus ook geen tijd meer voor verlegenheid met zoveel leuke spelletjes. De wat grotere kinderen hebben er wat meer moeite mee. Aan de zijkant van het veldje zit op een muurtje een meisje met een groene sari met een verwachtingvolle blik op haar gezicht. Ik raak met haar aan de praat en ontdek dat ze heel verlegen is. Ze wil het liefste stiekem in een hoekje de bal overgooien. Dat doen we dan ook, maar ik zie toch steeds even een korte blik naar het springtouw. Dus springen we eerst samen in het hoekje. Na enige motivatie wil ze de sprong dan toch wagen. Al lopende naar het touw groeit de weerstand. Er wordt plaats gemaakt en daar sta ik dan hand in hand. Het gaat echt super, we hoeven maar 10 keer overnieuw te beginnen en ze zet als record 2 sprongen neer. Dit is voor haar wel weer genoeg en dus gaan we verder met ballen overgooien.
Er zijn ontzettend veel talent volle sporters en creativiteit van het gebruik van sportmateriaal. Zo hebben een aantal jongetjes ontdekt dat een balletje perfect aan het dak van hun kamer blijft hangen. Hoe harder je de bal gooit hoe beter hij blijft hangen.
Na al deze geweldige ervaringen is er ook een duistere kant, je bent immers in India. Waar een tijd van komen is, is er een tijd van gaan. En de tijd van gaan was gekomen. Dat houdt in dat alle spullen weer verzameld moeten worden en we afscheid moeten nemen van een groep geweldige mensen. Maar een klein jongetje die druk bezig is met het slaan van een bal is het niet met ons eens en wil zijn spulletjes voor geen goud afgeven. Dit is wel een moment dat emoties naar boven brengt. Je zou deze mensen namelijk elke dag een spelletjes dag willen geven, met mooie spullen en een overschot aan begeleiders. De werkelijkheid komt op zo'n moment hard aan. Nu hebben we uiteindelijk een goeie deal kunnen sluiten, ik kreeg de bal en de stok en hij krijgt een velletje stickers. Kortom, een dag met veel hoogtepunten en dieptepunten.
Dit gedicht heb ik geschreven aan de hand van de belevenissen die wij gisteren en vandaag hebben meegemaakt.
Groetjes, Maike
De blije gezichten als de kinderen ons zien, lijkt het leed te verzachten.
Wat zouden ze van ons verwachten?
Wij willen zo graag even met de kinderen keten,
Maar het zou moeilijk zijn om hun dagelijkse sleur te vergeten.
De armoede zit aan ons te vreten.
Wij willen hun leven beteren, maar zullen wij het beter weten?
Met eenvoudige spelletjes toveren wij toch een glimlach op hun gezicht.
Daardoor brengen wij in de duisternis een beetje licht.
Deze dag was hartverscheurend,
Om hun achtergrond te weten, zo treurend.
Ook zij zijn op een dag geboren,
en horen eigenlijk bij een familie te horen.
Hoe kan het toch in deze maatschappij,
waarom horen zij toch nergens bij?
Om half negen is het dan eindelijk zover, wij gaan op weg naar het Teacher Trainings Institute "Sacred Heart". Hier aangekomen wacht een erg mooie ontvangstceremonie op ons. We worden verwelkomd door alle TTI-studenten. Zij verwelkomen ons met een groet en we krijgen allemaal een rood met gele "stip" op ons voorhoofd. We zien dat ze alles heel erg mooi versierd hebben. Ze hebben er werkelijk alles voor uit de kast getrokken. We worden naar de grote zaal geleid en onderweg zien we dat ze zelfs de trap hebben versierd met gekleurd zand! Als we de grote zaal in lopen, vormen de TTI-studenten een erehaag en klappen voor ons. Er wordt door het hoofd van de school en een aantal zusters en twee uit onze groep (Henrik en Eva) een aantal kaarsen aangestoken. Terwijl de kaarsen aangestoken worden, zingen de Indiase studenten een lied. Hierna houdt het hoofd van de "Pabo" een speech over het ontstaan van deze Pabo. Zij vertelt ons hiervan de geschiedenis. Ook laten een aantal studenten een Indiase dans zien. Hierna vertelt ook Henrik een stukje over de pabo bij ons in Nederland. Hij wil de studenten van deze TTI een kijkje laten nemen in onze 'keuken' van de pabo. Hierna is het tijd voor thee met overheerlijke chocolade koekjes.
Na de pauze worden we door de Indiase studenten rondgeleid over het hele scholencomplex. Zij vertellen dingen over de school en laten ons de klassen zien, waar wij natuurlijk even een Nederlands liedje moeten leren aan de kinderen. In elke klas zijn we zeer welkom. Ook weer op deze school wordt er voor ons gezongen.
Als de rondleiding ten einde loopt, is het tijd om te gaan lunchen. De kinderen doen dit op het plein, de TTI-studenten in hun eigen ruimte en wij gaan onder de bomen zitten en onze meegenomen lunch op eten. Deze bestaat uit een aantal sandwiches, gekookte eieren, een soort van vegaburger en een banaan.
Na de lunch gaan we met de TTI-studenten onze lessen bespreken. Wij laten onze lessen zien en zij geven ons feedback en eventuele toevoegingen aan onze lessen. Het zelfde doen wij bij de lessen van hen. Volgende week is het namelijk de bedoeling dat wij individueel, of in tweetallen, kunnen wennen aan de kinderen in de klas waar wij les gaan geven. Wij kunnen wennen omdat onze medestudent een soort van voorbeeld geeft.
Als de lessen besproken zijn is het weer tijd voor een kopje thee, met chips en een krakeling van honing of iets anders zoets.
De TTI-studenten bereiden zich samen met de kinderen voor om hun huizen te bezoeken. We worden in groepen verdeeld en gaan op pad. De kinderen lopen voorop om ons de weg te wijzen naar hun huis. Dit huis staat in een sloppenwijk. We komen in een soort van flatgebouw van drie hoog. Waar, zo te zien, veel mensen wonen. We moeten eerst de trap op voordat we bij het huis komen. Voordat we naar binnen gaan, moeten we eerst onze schoenen uit doen. We kijken overal rond. Het huis waar deze kinderen en eventuele ouders wonen, ziet er als volgt uit. Je kunt het huis vergelijken met een kleine Nederlandse studentenkamer met een piepklein keukentje, soms een kleine badkamer of slaapkamer, maar in de meeste gevallen hadden zij een woon/slaapkamer van ongeveer 3 of 4 m2. waarin alles wat zij nodig hebben staat. De mensen slapen op matjes op de grond. Je moet er hierbij rekening houden dat er gemiddeld minimaal 5 mensen in zo'n huis wonen. Na afloop van deze huisbezoeken lopen we nog een keer door de straten om de weg terug te vinden naar de TTI. Om daar met alle studenten afscheid van elkaar te nemen. Dit doen we door in een grote kring te staan, samen stil te staan bij deze bijzondere dag. Ook zingen we een aantal liederen. Nu is het dan echt tijd om te gaan, afscheid te nemen, maar niet voor lang, vanaf maandag zullen we elkaar weer zien!
Om zeven uur 's avonds arriveren we weer op Visthar. Daar wacht een heerlijke maaltijd op ons. Na de maaltijd gaan we in de reisgroepen de dag bespreken; ervaringen te delen en naar elkaar te luisteren. Deze avond hebben we wat langer stilgestaan bij de gebeurtenissen van vandaag. Ook evalueren we de dag met de hele groep. En daarna.... Vieren we de verjaardag van Danique. We zingen voor haar, eten taart en vieren feest. Danique is nu het stralende middelpunt.
Na heel wat gedans gaan we naar bed, slaap lekker en tot morgen!
Een dag vol met drukte en tegenstellingen.
Positief; ontvangst bij de Indiase Pabo, het samenwerken met de (Indiase) studenten, het bezoeken van de Primary school en het thuisbezoek van de kinderen. Wat indrukwekkend!!
Niet minder leuk, maar wel erg confronterend waren de huisbezoeken en de kinderen van de basisschool.
Bij de Pabo worden we enorm warm en hartelijk ontvangen. De kleuren en het gevoel zijn overweldigend. Deze mensen dragen ons op handen en dat terwijl ze ons niet eens kenden...
We bezoeken samen met studenten de basisschool die er naast ligt. De kinderen drommen om ons heen. Ze willen ons van alles vragen, aanraken, ze willen zelfs een handtekening!
Ik laat foto's zien van mijn thuis, vriend en familie, ze krijgen er geen genoeg van en blijven vragen om deze foto's.
Talloze keren moet ik mijn naam opnoemen en schrijven (eindelijk een land waar ze mijn naam wel kunnen zeggen!!).
De thuisbezoeken raken mij erg. Deze mensen leven in extreme armoede, hebben weinig tot niets. Het gevoel van bekrompenheid en verwendheid volgt me de hele dag. Ik ben gelukkig met wat ik heb, maar nu nog veel meer!
Ik pink deze dag veel traantjes weg, maar later besef ik dat deze mensen gelukkig zijn met wat ze wel hebben. Is dat geen mooie gedachte?
Wat een dag...
When the night has been too lonely
and the road has been too long
and you think that love is only
for the lucky and the strong
Just remember in the winter
far beneath the bitter snows
Lies the seed that with the sun's love
in the spring becomes a rose.
Een dag om je bij te blijven
Alle emoties komen voorbij gedurende de dag
Van een lach tot een traan, naar frustratie om de machteloosheid
Een hartelijk welkom door de Indiase studenten
In schril contrast tot de sloppenwijken
Huisjes, niet groter dan 4 bij 3
Arme mensen, maar hun gastvrijheid is van grote rijkdom
De hygiëne is ver te zoeken
Onze shock is groot
Om kwart voor zeven gaat de wekker. Nou ja wekker, Danique en Jessica komen met hun goede humeur 'If you happy and you know it knock your door' zingen. In drie kwartier is het aan ons de taak om ons te douchen, spullen te pakken en op tijd aan het ontbijt te verschijnen. Dit is niet bij iedereen even goed gelukt. Het ontbijt is wederom weer heerlijk. Gewapend met drie Deet-lagen op ons lichaam en fototoestellen hebben we onze eerste bezoeken aan basisscholen in Bangalore.
Na het ontbijt mogen we weer in ons busje stappen voor onze tweede Peking express rit. Ook vandaag kunnen we de meeste gaten ontwijken en winnen we weer van alle tegenliggers. Dit komt mede doordat voor elke bocht getoeterd wordt. Dat geeft ons wel een veilig idee. Aangekomen op onze eerste basisschool zijn de kinderen het schoolplein nog aan het vegen voor ons. Tijdens het openingslied worden wij naar de kamer van de directeur gebracht. Na twintig minuten krijgen we thee die betaald wordt uit eigen zak van de directeur.
Voor enkelen van ons is het een uitkomst dat de directeur even bij ons weg loopt, zodat we de thee anderen kunnen geven die het wel lekker vinden. De thee is mierzoet en ziet eruit als koffie. Na de koffie krijgen we uitleg over het rooster van de directeur met daarop de klassenverdeling van jongens/meisjes, lage kaste/middelste kaste en namen/kaste/opleiding van docenten.
Na een half uur mogen we eindelijk de eerste klas gaan bezoeken. We worden gesplitst en de ene helft gaat naar standard 7 en de andere helft naar standard 4/5. Na het vele liedjes zingen, een Engelse les bijgewoond te hebben, geobserveerd en handtekeningen uitgedeeld te hebben, zien we dat er veel interactie met de kinderen is. We staan heel erg open voor alles, zowel wij als zij. Als afsluiting gaan we nog naar standard 6 waar de bankjes alweer voor ons gehaald worden omdat we niet op de grond mogen zitten net als de kinderen en zingen we met de kinderen alleen maar liedjes. Zelfs in India kennen ze de Hooky Pooky.
Dan gaan we met de bus terug naar Visthar voor onze lunch. Sommige van ons hebben nog kunnen genieten van een aap. Binnen een uur zitten we weer in de bus naar de tweede basisschool. Als we hier aankomen zijn de lessen al begonnen en gaan we er rustig bij zitten. Ook hier worden de banken onder onze konten geduwd, weigeren heeft geen zin.
Deze school is weer heel anders als die van vanmorgen. Er is nog meer interactie met de kinderen. We bezoeken grade 1,3 en 6. De kinderen gaan samen dingen leren. Bijvoorbeeld hoeveel tanden er in je mond zitten, dit leren ze door de tanden bij elkaar te tellen. Willemijn en Jikke krijgen nog de kans om vragen te stellen en een van de vragen is: 'Kunnen jullie een liedje voor ons zingen?' Dit loopt uit op een toneelparade van de kinderen voor ons en wij doen uiteindelijk met alle klassen de Hooky Pooky, If you happy and you know it, Melody, I wanna thank you, kabouter Plop dans, Van voor naar achter, Daar boven op de berg, Bigi Kaiman, Ayo en het Commando spel. Ook de ballonnen op het eind vallen goed in de smaak ondanks dat wij af en toe ons hart vast houden.
De school is uit en wij worden opgehaald met de bus. Terug op het complex Visthar hebben we eerst een half uur pauze met thee, chips en koekjes en daarna krijgen we een rondleiding over het terrein. Vervolgens zijn we met ons reisgroepje gaan evalueren. Wat gevolgd wordt door een overheerlijke maaltijd. Morgen staat ons een bezoek aan de Indiaanse Pabo te wachten.
Smiling faces everywhere,
So that you want to share,
Share what you know,
What you got.
Giving them a bigger smile,
Like they give you a bigger smile.
And you know that if you do,
That they want to
Learn things, make things and do things.
Only because they want to see,
Something from you.
Fascinerend
De kinderen kijken al weken uit naar onze komst.
De kinderen stellen zich heel erg open en willen je alles vertellen en leren. Je kan goed merken dat de kinderen het erg fijn vinden dat er zoveel belangstelling voor hen is.
De kinderen proberen zich zo goed mogelijk verstaanbaar te maken met het weinige Engels dat zij kunnen.
De kinderen uiten hun geluk zo mooi, met een geweldige glimlach.
Wij zijn vandaag op twee basisscholen. De eerste heeft zes lokalen en twee docenten. De docenten rennen van de ene klas naar de andere. Dit is echt fascinerend om te zien!
-Maike Meens-
Bijzonder en vol verwondering
Vol verwondering kijk ik vandaag naar de kinderen op de basisscholen die we bezoeken. Vol verwondering over hoe de kinderen op ons reageren, dat ze zo blij zijn om ons te zien en graag alles van je willen weten. Vol verwondering laat ik alles op mij af komen. Ik verwonder mij over het feit dat de kinderen heel gelukkig overkomen. Dat ze met de weinige dingen die ze hebben toch heel erg tevreden zijn, dat ze vrolijk worden van de kleine dingen die wij samen met ze doen, zoals liedjes zingen. Zo bijzonder om dit te zien. Het is haast niet in woorden te omschrijven.
-Ellen van Slageren-
Warm gevoel
Stralende ogen, lachende gezichten, vele handjes...Een beeld dat vandaag overheerst. Even onwennig, maar al snel vertrouwt. Positiviteit tekent deze kinderen. Een les voor ons om mee te nemen. Een simpele glimlach doet de kinderen stralen, de glimlach die je ontvangt zegt meer dan duizend woorden, de glimlach van een kind......
-Eva Luik-
Indrukwekkend
Kinderen op weg naar de school, onzeker wat hun deze dag te wachten staat. Kinderen op weg naar een toekomst, onzeker over hoe de dag er uit zal gaan zien. Dit alles is voor ons een indrukwekkende dag geworden.
-Henri Hooge-
Leerzaam
Iedereen kan zich een beeld vormen van de levenswijze in een ander land. Maar je kunt dit pas echt verwoorden als je het zelf mee hebt gemaakt. Het onderwijssysteem is zo anders, maar natuurlijk kunnen wij hier ook wat van leren! Wij zijn namelijk niet meer fan van tellen op je handen, omdat dit maar tot tien gaat. Maar waarom tellen we de vingerkootjes/streepjes niet, dat zijn er namelijk 30!
Wij zijn vandaag heel veel te weten gekomen over de manier van lesgeven, maar ook de reden hiervan. Het was ook erg leerzaam om de visies van de docenten te horen en het niveau van de kinderen te zien.
-Maike Meens-
Inspirerend
Vandaag onze eerste dag om een kijkje te nemen op een basisschool in Bangalore. Ik heb er ten aanzien van het onderwijs in Nederland niet zulke hoge verwachtingen van.
En wat is er dan geweldiger dan dat de leerkrachten mij weten te inspireren.
De inspiratie die ik meeneem als ontwikkelende stagiaire/leerkracht naar mijn 'kindjes' in Nederland.
En met onze inzet vandaag hoop ik dat deze leerkrachten ook wat mee kunnen nemen van ons.
Ik kan nu met een voldaan gevoel mijn dag afsluiten.
Weer een stapje verder in de goede richting.
-Mirella Span-
Verbazingwekkend (vanuit alle opzichten)
Vol verbazing genieten we vandaag van de kinderen en het onderwijs in India.
-Beyonda Spekman-
Onvoorspelbaar
Als wij deze ochtend met z'n zessen de Kanduconepenehalli school (probeer het maar eens uit te spreken, haha) binnen komen, bestormen de kinderen ons van alle kanten. Het geeft echt een stroom van energie door ons lichaam! Deze kinderen hebben het zo slecht vergeleken met ons, maar zijn toch zo gelukkig, echt onvoorspelbaar!
-Maike Meens-
Onvoorstelbaar
Op weg naar het bezoek van ons eerste schooltje lopen we het laatste stukje. Kleine hutjes en tentjes waar mensen in wonen, slapen en eten koken. Dit is voor ons als Nederlanders onvoorstelbaar.
-Henri Hooge-
Betekenisvol
India......wat heb je ons te bieden?
Eerst nog geen idee, maar na vandaag heb je ons de betekenis van deze reis laten zien.
-Beyonda Spekman-
Onze eerste dag in India begint echt enorm vroeg. Ik zag later dat ons vliegtuig om 0:16 uur geland is. Een aantal van ons (de beide groepen zaten in hetzelfde vliegtuig) heeft en paar uurtjes slaap kunnen pakken, maar de meesten hebben al een fors aantal wakkere uren achter de rug. We moeten echter nog even wachten op ons bed...
Na een trage paspoortcontrole gaan we op zoek naar onze koffers. Als we allemaal compleet zijn, kunnen we op weg naar buiten, naar het echte India. De eerste indruk van dit land bestaat voor mij uit een heel bijzondere geur. De lucht is warm, maar gelukkig niet benauwd en het ruikt heel kruidig, wat zoetig en weeïg. Het is een geur die ik later ook in de koffie zal herkennen.
We worden ontvangen door Pramila, die ons de rest van onze expeditie zal begeleiden. Zij meldt ons dat er bussen gereed staat om ons naar ons hotel te brengen. En inderdaad, op het parkeerterrein staat een zestal kleine witte busjes klaar. In één van de busjes gaan alle koffers, zodat de rest van ons met alleen handbagage kan instappen. Om 1:45 uur rijden we weg. We waren al gewaarschuwd voor de rijstijl van de mensen hier: links, maar net zo lief rechts en vooral heel hard. De weg naar ons complex is lang en hobbelig. Ik heb moeite om mijn ogen open te houden, maar wil zo graag alvast een glimp opvangen van het land waar wij deze dagen te gast zijn. De wegen zijn verlaten, de vele, vele winkeltjes zijn nog gesloten. We zien ze vast nog wel...
Als we op het Visthar-complex arriveren, staat er koffie, thee, warme melk en "a piece of cake" op ons te wachten. Na de gezamenlijke afsluiting van deze eerste reisdag, kunnen we rond 4 uur eindelijk gaan slapen. Niet zo heel lang, helaas, want om 8:45 worden wij op vriendelijke wijze door Henrik gewekt voor het ontbijt. De mensen van Visthar hebben alles uit de kast getrokken om ons te verwennen. We krijgen sandwiches, toast, 'naan', gebakken ei, rijstepap en meloen voorgeschoteld.
Er staat voor deze dag niet teveel op het programma; na het ontbijt wacht Mr. Thomas Paul op ons in het collegezaaltje van Visthar. Hij vertelt ons over India in het algemeen. De grote verschillen met Nederland worden al snel weer duidelijk. Na een fantastisch smakelijke, warme lunch hebben we een paar uur de tijd om wat te rusten. Een aantal van ons pakt een paar uur slaap, een aantal anderen maakt kennis met wat kinderen die hier op het terrein wonen. Om 16:00 uur verschijnt sister Sebastian met een traktatie. Dit lieve mens zal maar kort aanwezig zijn wanneer wij haar vrijdag bezoeken en zij wilde toch een moment van rustig en warm contact creëren. Terwijl we lekker bij elkaar zitten begint het serieus te regenen, en ik verwacht dat dit niet onze laatste bui zal zijn... Even later is er weer een ontvangst in het collegezaaltje. Ms. Shashikala vertelt ons over het onderwijssysteem in India. Deze dame is zeer ervaren en gedreven en steekt ons al snel aan met haar enthousiasme. Zij vertelt ons over de school -voor kinderen uit probleemsituaties- die zij lang geleden oprichtte en over datgene wat zij met 'haar' kinderen bereikt heeft. Vol trots vertelt zij tenslotte over de reis naar Nederland die zij vorig jaar op uitnodiging van Edukans heeft gemaakt.
In kleine groepjes gaan we tenslotte de dag evalueren. Hoe staat het ervoor? Hoe voelen we ons? We zijn moe, intens moe, maar ook zo tevreden en al vol positieve ervaringen.
Na alweer een verrassende en verkwikkende maaltijd is het tijd om de eerste echte volle dag samen af te sluiten. Op naar morgen, 'we gaan knallen', volgens Henrik!
Eerst kijkend van een afstand,
Niet weten wat te doen
Uiteindelijk toch hand in hand,
Dat schept een bijzondere band.
Je ziet hun ogen stralen,
Giechelend vanachter een boom,
Maar toch weten we ze over te halen,
Ondanks de verschillende talen.
De eerste stap gezet,
En dan uiteindelijk de sprong,
Die de angst overwon.
Je weet pas dat je aan het reizen bent als je minimaal 4 keer je riem hebt moeten afdoen en je inmiddels met je paspoort tussen je tanden loopt omdat je om de 50 meter die gezellige foto mag laten zien.
Iedereen kent wel die reclame van de Jumbo, waarbij er wordt omgeroepen; eerste keertje kassa 1! Nou...wij hebben er een...op het gebied van vliegen. Aangezien wij vrouwen zijn, zijn we nooit te beroerd om mee te werken aan een fotoreportage. Op de lopende band (uiteraard als vliegtuigje), met de koffers, in de slurf, bij het inchecken en natuurlijk in de cockpit. Onder het mom "it's her first time and she would really like to see the cockpit" komt een lang gekoesterde droom van mijzelf uit. Tevens kan het vliegtuigeten niet ontbreken op de foto's.
Bikkels als we zijn, zetten wij onze tanden onverschrokken in iets wat eruit ziet als een stukje kip (althans dat denken wij). De tweede maaltijd heeft wel wat weg van een scène uit Loenatiks. Ingesnoerd in de stoel heeft het geheel iets weg van geblinddoekt vla eten. "We love turbulentie!" Vliegend boven een prachtig landschap zijn we aan het discussiëren of dit nu wel of niet Turkije is en of we daar überhaupt over heen vliegen.
Rond onze tijd 20.30 uur en lokale tijd 01.00 uur komen we aan op Bangalore. Hier staan 5 busjes met 5 enthousiaste chauffeurs ons op te wachten. Enigszins twijfelend (met de laatste keer Turkije per busje in het achterhoofd) stap ik in. Zo ook mijn reisgenoten en niet zonder reden.
Vanaf het moment dat we de parking afrijden heb ik het gevoel dat ik ben beland in de rally van Dakar. De busjes slalommen over de weg, waarbij ze stilstaande vrachtwagens, bergen zand en plotseling opduikende drempels moeten ontwijken. Mijn persoonlijke favoriet; wie wijkt er eerst....de auto of het busje....
Eenmaal op locatie aangekomen stappen we een beetje beduusd een andere wereld in. Nou ja..anders? We slapen op tweepersoonskamers, met badkamer, wc EN huisdieren.
'Sidonia' is de naam die me te binnen schiet als ik opsta. Zo stijf als een plank, net als mijn bed, maar wel lekker geslapen. Ik ben zelfs zo enthousiast, dat ik elk uur wakker ben geweest om te kijken of het al tijd was om op te staan en dat komt niet door de nieuwe huisdieren.
Avonturier die ik ben, heb ik als eerste de douche getest. Na precies de gebruiksaanwijzing te hebben gevolgd, sta ik alsnog mijn haar te wassen met een emmertje. Natuurlijk blijkt later, als Willemijn 2 gaat douchen (iets minder blond) dat de douche niet alleen prima werkt, maar zelfs warm water heeft. Dus....jetlag?
Wil ik net opschrijven; regenseizoen....ik zie niets? Komt er toch een stortbui naar beneden!
Terwijl iedereen vol verwondering (we zien in Nederland noooit regen) naar buiten kijkt, zien we onze schoenen bijna voorbij drijven. Deze moeten we bij de ingang van de eetzaal uitdoen.
Het is maar goed dat vandaag een wat rustige dag is en we tussendoor wat pauze hebben, want als je poezen gaat verwarren met apen? Ik zeg dan toch maar weer (in mijn verweer) jetlag?
Op naar de andere dagen!
Het eerste bericht is binnen! Iedereen is veilig aangekomen in Bangalore en ze zitten nu in de bus op weg naar hun verblijf op Vishtar.
Wordt vervolgd...
Nog twee weken en dan is het zover! Steeds denk ik dat ik nog van alles heb vergeten, maar naar mijn idee heb ik dan vandaag toch echt de laatste dingetjes gekocht.
Ik zal jullie kort informeren hoe het programma er ongeveer uit zal zien in India. We zullen op 8 juli om 7.30 vertrekken met het vliegtuig richting
Bangalore. Om ongeveer 01.00 uur (9 juli) zullen we in ons "hotel" aankomen.
Vanaf dan gaat het echt beginnen. We zullen de komende 10 dagen gaan lesgeven op scholen op het platteland, twee dagen op het platteland verblijven, Edukansprojecten bezoeken, Pabo's bezoeken op het platteland en in Bangalore, lesgeven op de Pabo, een spelletjesdag organiseren en een culturele/religieuze ontmoeting hebben met jongeren uit Bangalore. Op welke dag wat gebeurt, is nog niet duidelijk.
Natuurlijk mogen we ook nog even shoppen. Nouja shoppen, spulletjes kopen voor bijvoorbeeld een Indiase leskist (een kist met allerlei materiaal erin zodat kinderen in Nederland kunnen leren over het leven in India) of gewoon leuke souvenirs.
20 juli, heel erg vroeg in de nacht (ongeveer een uur of 01.00) vliegen we weer richting Schiphol, Nederland. 12 intensieve dagen zitten er dan op.
Als alles voorspoedig verloopt zullen we rond ongeveer 10.00 uur op schiphol aankomen.
De lessen die ik in India gaan geven zijn drie verschillende soorten lessen. Een les is een Nt2les/ESL. Dit houdt in dat het een "engels als tweede taal" les is. Hierbij ga ik er vanuit dat de kinderen nog niet zo goed engels kunnen. Ik ga ze de kleuren en vormen leren. Dit doe ik aan de hand van gekleurde figuren die ik zelf heb gemaakt (rood, geel, groen, blauw, vierkant, driehoek, rechthoek, cirkel). Om het makkelijker te maken zal ik
ze een liedje aanleren (red, yellow, green and blue -op de wijs van hoofd, schouders, knie en teen).
Een tweede les is een muziekles. Ik ga samen met de kinderen een aantal verschillende woorden klappen (ritmezinnen klappen) bijvoorbeeld: Li-on, E-le-phant, a-li-ga-tor, bear. (we klappen de lettergrepen). Ook zullen ze hierbij het lied "The lion sleeps to night" leren.
Als derde les heb ik een les over Nederland bedacht. Ik laat aan de hand van een wereldbol (op een strandbal) zien waar Nederland ligt, hoe groot/klein het is. ook vertel ik een beetje over echte nederlandse dingen. Als verwerking gaan we een tulp vouwen.
Mocht er nog veel tijd over zijn, dan kunnen er natuurlijk altijd nog leuke hoedjes van krantenpapier gevouwen worden of vriendschapsbandjes van wol gedraaid worden. Ik ben zelf tevreden over de ideeën voor mijn lessen en hoop dat ze ook een succes zullen zijn in India.
Het is alweer ruim 2 weken geleden toen ik de aller laatste voorbereidingsdag heb gehad voor mijn reis naar India. Op deze dag hebben we nog een aantal dingen doorgesproken. Zo hebben we de te geven lessen geëvalueerd, de voortgang voor het fondsen werven besproken en een "cultureel programma" in elkaar gezet om aan de Indiase kinderen en pabo studenten te laten zien, als we in India zijn. Ook hebben we onze prikken gekregen.
Het komt nu wel steeds dichterbij. Nog maar twee en een halve week en dan ga ik echt op reis naar India. Het leek eerst zo ver weg, maar de weken gaan snel en af en toe moeten er nog wat boodschappen gedaan worden. Gelukkig heb ik alle verdere voorbereidingen getroffen. De lessen zijn af, de materialen zo goed als klaar, de meeste spullen gekocht. Nu nog ruim twee weken wachten.
Ik begin het steeds spannender te vinden. Het moment dat we op schiphol zullen zijn en we echt in het vliegtuig naar India stappen. Dat we in India aankomen en dat het dan ECHT gaat beginnen. Ik kijk er enorm naar uit, maar ondertussen begin ik er ook wel een beetje "tegen op te zien". Wat zal ik zien van de armoede? Wat voor invloed zou dat op mij hebben? Ik bedoel, de dingen die ik zal zien en meemaken zullen confronterend zijn. Maar dat neemt niet weg dat ik er niet naar uit kijk om mijn bijdrage te leveren. Het lesgeven lijkt me heel erg leuk. Aan de Indiase leerkrachten en studenten laten zien hoe wij in Nederland les geven en krijgen. En te zien dat kinderen blij en tevreden zijn met de simpele dingen in het leven.
Ik stond in de winkel een aantal knotten wol uit te zoeken om bandjes te maken (vriendschapsbandjes draaien). Ik had al gauw zes leuke kleuren in mijn mandje, toen ik mij bedacht. Wat maakt het nou uit of ik nou zes knotten meeneem of drie. De kinderen daar zijn al blij met drie mooie kleuren. Snel heb ik toen een aantal knotten weer weggelegd.
Voor hen is het makkelijker dan ons om tevreden zijn met alle kleine beetjes en tevreden zijn met wat je hebt.
Donderdagmiddag werd ik gebeld door de Hoogeveensche Courant, of ik in een interview wat wou vertellen over mijn Expeditie naar India. Eerst kwam de fotograaf langs om een paar foto's te schieten en daarna werd ik weer gebeld voor het interview. Het was een leuk gesprek en ik ben tevreden over het stukje in de krant! Vrijdagavond heeft het stuk in de Hoogeveensche Courant gestaan.
De laatste voorbereidingen zijn getroffen en ik heb er heel erg zin in!
Bij deze wil ik jullie allemaal weer even op de hoogte houden van wat ik tot nu toe gedaan heb omtrent mijn reis naar India.
Aanstaande zaterdag heb ik de laatste voorbereidingsdag, en dan komt het wel heel erg dichtbij! Zaterdag nemen we de laatste dingen nog even door, worden we ingeënt en bereiden we nog wat leuks voor voor als we in India zijn (zodat we een beetje van de Nederlandse cultuur kunnen laten zien) Nog maar een maand, en dan ga ik echt naar India, ik kijk er heel erg naar uit!
Tot nu toe, heb ik dankzij alle sponsoren, al €1390,00 opgehaald! Dit is natuurlijk hartstikke fijn!